"Our protocols are in place, we've done the simulations and my stroke team is well trained, but most of our patients still arrive outside the time window." If this is the case in your hospital, read how we are solving this "final frontier" in stroke care.
Z jednej strony spektrum mamy Austrię, gdzie około 70% pacjentów z udarem przyjeżdża do szpitala w ciągu 3 godzin od wystąpienia objawów według opublikowanych danych pochodzących z Austriackiego Rejestru dla Oddziałów Udarowych. Z drugiej strony mamy dane z rejestru szpitalnego w Meksyku, które wskazują, że tylko około 25% pacjentów przyjeżdża na czas. Na czym polega różnica?
W Inicjatywie Angels uważamy, że naszym zadaniem jest rozwiązywanie złożonych problemów, a nie ich tworzenie. Kiedy więc mamy do czynienia z takim problemem, zawsze staramy się go maksymalnie uprościć przed podjęciem próby jego rozwiązania. Po analizie pozytywnych przykładów, takich jak Austria, i porównaniu ich ze szpitalami, takimi jak ten w Meksyku i innymi, które mają jeszcze gorsze wyniki, uważamy, że zaistniały problem należy rozwiązać poprzez koncentrację na trzech aspektach:
1. Posiadanie właściwego rozmieszczenia geograficznego szpitali przystosowanych do leczenia udarów w regionie, aby pacjenci mogli faktycznie przyjechać na czas po zaobserwowaniu u siebie objawów. Tak jest z pewnością w Austrii, która postawiła sobie za cel takie rozmieszczenie, w którym większość pacjentów z udarem powinna znajdować się w promieniu 45 minut jazdy od szpitala przystosowanego do leczenia udarów.
2. Work with ambulance services to deliver stroke patients only to Stroke Ready hospitals. W bardziej rozwiniętych regionach powinno to również obejmować korzystanie z bardziej zaawansowanych list kontrolnych do badań przesiewowych pod kątem niedrożności dużych naczyń krwionośnych przy podejmowaniu decyzji o miejscu przewiezienia pacjentów z udarem.
3. Educate the at-risk population about the signs of stroke and what to do when they appear.
W ciągu ostatnich 4 lat odnieśliśmy wiele sukcesów w pomaganiu regionom w poprawie regionalnego rozmieszczenia świadczeń udarowych. W samej Europie pomogliśmy ponad 130 szpitalom, które wcześniej nie leczyły pacjentów z udarem, we wdrożeniu protokołów dotyczących ostrego udaru. Nasza praca nie jest jeszcze skończona – przy pomocy wzorów matematycznych i technologii mapowania podobnych do tych stosowanych w Austrii, możemy teraz pomóc regionalnym koordynatorom ds. udarów w planowaniu regionalnego rozmieszczenia oraz tworzeniu nowych szpitali w celu zabezpieczenia obszarów w potrzebie.
Dowiedzieliśmy się na przykładzie Bułgarii, która podjęła się realizacji ważnego działania pomiaru liczby pacjentów z udarem przyjętych do szpitali, że służby ratunkowe nie są przygotowane na przyjęcie pacjentów z udarem. W tym przypadku zdano sobie sprawę, że ze 134 szpitali, które przyjmowały pacjentów z udarem, tylko 34 zapewniało swoim pacjentom intensywną terapię. Dramatyczny wynik, lecz także bardzo ważny pierwszy krok na ścieżce do rozwiązania problemu. Służby ratunkowe są w stanie najlepiej rozwiązać ten problem: z naszych pozytywnych przykładów na Słowacji i w Hiszpanii, dowiedzieliśmy się, że można to zrobić dzięki łatwym we wdrożeniu protokołom i systemowi informacji zwrotnych, który gwarantuje ich wdrożenie.
Aspektem, który wygląda na nieco trudniejszy do rozwiązania, jest aspekt trzeci – edukacja grupy ryzyka. Wydaje się to w miarę proste, należy zidentyfikować grupę ryzyka i przeprowadzić jej edukację w zakresie objawów udaru oraz działań, jakie należy podjąć w chwili ich wystąpienia. The challenge is that the average age of stroke is around 70 years and finding ways to communicate to them over digital and social channels is not as easy as it may be to younger populations.
The second problem is that, whether we like it or not, no one wants to talk about stroke. Jest to straszna choroba, którą często postrzega się jako „jeszcze jedną śmiertelną chorobę, na którą nic nie można poradzić”, więc ludzie często z premedytacją decydują się o niej nie myśleć.
Może nadszedł czas, aby spojrzeć na naszych potencjalnych pacjentów z udarem w inny sposób. Pewnego dnia, kiedy szłam przez duży oddział leczenia udarów w Belgradzie, coś mnie olśniło – to nie są tylko pacjenci z udarem, to są czyiś dziadkowie. To pomieszczenie jest pełne dziadków z urazami!
Niedawno przeprowadzono naprawdę interesujące badanie we Włoszech, które wykazało, że pierwsze, co zrobiło 90% pacjentów po wystąpieniu objawów udaru to nawiązanie kontaktu z kimś w celu poproszenia o radę. W prawie 70% przypadków tym „kimś” był krewny lub znajomy. Niestety podczas tego badania tylko około 30% osób poproszonych o radę, zaleciło pacjentom z udarem wezwanie karetki pogotowia. Innymi słowy, jeśli chcemy edukować ludzi na temat udaru, powinniśmy znaleźć sposób na edukację naszych dziadków i ich dzieci.
Wspominaliśmy również, że ludzie nie chcą rozmawiać o sprawach takich jak udar, dlaczego uznaliśmy, że powinniśmy wyciągnąć wnioski z innych projektów podnoszących świadomość na temat choroby, takich jak projekt Przejażdżka dostojnego dżentelmena, który znalazł sposób na zaangażowanie mężczyzn w sprawy, o których nie chcą myśleć, takie jak rak prostaty i samobójstwo. Ich podejście polegało na zaangażowaniu mężczyzn w coś, o czym faktycznie chcieli rozmawiać – czyli ubranie się „elegancko” jak dżentelmen z filmu z lat 70. i jazda na motocyklach.
Jedną z rzeczy, o której wiemy, że nasza grupa ryzyka uwielbia rozmawiać i się w nią angażować są wnuki. Może warto wykorzystać to jako sposób na edukację całej rodziny o udarze, jednocześnie dając dzieciom możliwość częstszego kontaktu z dziadkami?
Opracowaliśmy więc program, w którym dzieci w wieku od 5 do 9 lat mogą wybrać dwóch dziadków/przyjaciół rodziny/ciocie lub wujków, których będą uczyć w ramach swojej misji zostania bohaterami drużyny FAST. Współpracowaliśmy z ekspertami z Wydziału Edukacji Uniwersytetu Macedońskiego w celu stworzenia 5-tygodniowego programu, w którym dzieci bawią się, aktywnie spędzają czas, oglądają zabawne animacje i personalizują „pocztówki informacyjne” dla swoich dziadków, dzięki którym nauczą ich, jak walczyć ze złym Skrzepem, który wywołuje udary. Angażujemy również rodziców przy pomocy strony internetowej i poprzez przypadkowy kontakt z wszystkimi materiałami, które dzieci przynoszą do domu.
Kryzys związany z pandemią COVID-19 spowodował zamknięcie szkół, wstrzymując tym samym wdrożenie naszego programu. To zmusiło nas do powrotu do punktu wyjścia. Musieliśmy znaleźć „cyfrowy” sposób na pracę z dziećmi, jednocześnie zachowując element zabawy i interaktywność, jaką mieliśmy w klasie. Nadal chcieliśmy również, aby dzieci podjęły się misji edukacji swoich dziadków. Największym wyzwaniem w przypadku programów cyfrowych, którego wszyscy ostatnio doświadczyliśmy podczas wirtualnych konferencji i szkoleń, jest znalezienie sposobu na utrzymanie zaangażowania ludzi.
Nasze rozwiązanie polegało na przekształceniu 5-tygodniowej kampanii szkolnej w 5 cyfrowych e-booków pełnych zabaw, gier, animacji i działań mających na celu edukację rodzin w sposób empiryczny. To keep engagement levels high, we also completely overhauled the website (fastheroes.com) and gamified the whole experience. Innymi słowy, za wszystko, co rodzina robi online, zyskuje punkty i odznaki, które może wykorzystać na kilka sposobów. Może porównywać się ze znajomymi w rankingu liderów, może wykorzystać punkty do odblokowania gier online, a nawet do zdobycia cyfrowych produktów kampanii Bohaterowie drużyny FAST, które może pobrać samodzielnie.
W wersji pilotażowej rozpoczęliśmy cyfrową kampanię w Portugalii, Hiszpanii, Polsce i na Węgrzech, i do tej pory w programie wzięło udział ponad 7000 rodzin. Po sukcesie wersji pilotażowej zaczęliśmy wprowadzać cyfrową kampanię także w innych krajach.
Some early data from a group of parents, whose kids participated in the FAST Heroes campaign in Greece, showed that only around 4% of the parents knew the most common symptoms of stroke before implementation. This number jumped dramatically with 88% being able to recall at least 3 symptoms after implementation.
Mamy nadzieję, że dzięki znalezieniu sposobu zaangażowania naszej grupy ryzyka w coś, w co chętnie się angażuje (swoje wnuki) i dzięki przekazywaniu jej naszych wiadomości w łatwy do zapamiętania i zabawny sposób, możemy uzyskać taki sam efekt w zakresie przekazywania wiedzy na temat najczęściej występujących objawów udaru i konieczności niezwłocznego zadzwonienia pod 112, aby wezwać karetkę.
Jeśli nam się to uda, prawdopodobnie znaleźliśmy sposób na pokonanie ostatniego wyzwania w leczeniu ostrego udaru.
