Strategiczne partnerstwo i systematyczne podejście pomagają Tri Nofianty i jej zespołowi w walce z zabójcą numer jeden w Indonezji pomimo wielu przeszkód, obejmujących opóźnienia administracyjne po korki uliczne — ale kiedy idzie rano do pracy, jej motywacją jest osobiste podejście do wyzwań.
Kiedy Tri Nofianty (lub Fifi, jak nazywają ją przyjaciele) po raz pierwszy aplikowała o uzyskanie statusu konsultantki Angels wiedząc, że to stanowisko ma na celu poprawę opieki po udarze mózgu, przypomniało jej to dzieciństwo.
Ukochana babcia Fifi doznała udaru mózgu, który uniemożliwił jej poruszanie się i mówienie.
„Mogła mówić tylko oczami” — mówi Fifi, wspominając wizyty z dzieciństwa u swojej ciężko chorej babci. „Tak bardzo ją kochałam, że złamało mi to serce”.
Jako liderka zespołu Angels w największym na świecie kraju wyspiarskim, gdzie udar mózgu stanowi główną przyczynę zgonów wśród populacji większej niż populacja Europy Zachodniej, Fifi prowadzi teraz mały zespół do walki z ogromnymi przeciwnościami losu.
Aby ofiary udaru mózgu miały dostęp do optymalnej opieki, Indonezja potrzebuje 377 więcej szpitali przystosowanych do leczenia udaru mózgu. Ten kraj nie dysponuje niezawodnymi zespołami pogotowia ratunkowego, a te, które są rozmieszczone w dużych miastach, takich jak Dżakarta, pokonują zakorkowane ulice bardzo powoli. Blisko 80% pacjentów przybywa w inny sposób, bez leczenia w trakcie drogi do szpitala, i często trafiają do szpitali z nieodpowiednim zapleczem terapeutycznym. Jedynie 17% przybywa w czasie poniżej trzech godzin.
Ustawodawstwo nakazujące świadomą zgodę powoduje dalsze opóźnienia, ponieważ członkowie rodziny, obciążeni do granic możliwości podejmowaniem decyzji dotyczących życia lub śmierci, szukają drugich opinii, podczas gdy cenne minuty uciekają.
Fifi jednak operuje w zakresie niewielkich korzyści. Każdy szpital w sieci Angels, każda ukończona symulacja i każda minuta odjęta z czasu od przyjęcia pacjenta do wdrożenia leczenia to małe, ale znaczące zwycięstwo w bitwie, którą uważa za swoje „powołanie”.
W walce z przeciwnościami losu Fifi kieruje się czterema zasadami, które definiują status konsultanta Angels.
„W pierwszym tygodniu w Angels byłam szkolona przez globalny zespół — pierwsze Anioły” — mówi o współzałożycielach: Janie van der Merwe i Thomasie Fischerze oraz o kierowniczce projektu: Ricie Rodrigues. Trzy i pół roku później jest nadal wierna przewodnim zasadom standaryzacji, edukacji, społeczności i uznania. „Te zasady to filary Inicjatywy Aniołów” — mówi. „Ważne jest, aby używać ich jako wskazówek, są cennym wsparciem i ułatwiają systematyczne prowadzenie konsultacji”.
Mistrzowskie posunięcie
Partnerstwa strategiczne i systematyczne podejście są podstawą w szeroko rozumianej i złożonej działalności doradczej w ramach statusu konsultanta. Partnerstwo nawiązane z Ministerstwem Zdrowia doprowadziło do interwencji na wysokim szczeblu, takich jak zainicjowane przez rząd spotkanie szpitali regionalnych i krajowych w 2019 r. w celu zachęcenia ich do zaangażowania się w poprawę opieki nad pacjentami z udarem mózgu. Zaproszenie kluczowej urzędniczki w ministerstwie do pracy w lokalnym Komitecie Wykonawczym programu Angels było mistrzowskim posunięciem. Ta urzędniczka ds. zdrowia bezpośrednio zajmowała się ustalaniem krajowych wytycznych dotyczących udaru mózgu, a ponadto dane i spostrzeżenia udostępnione podczas spotkań Komitetu Wykonawczego wyczuliły ją na potrzebę wprowadzenia zamian w indonezyjskiej opiece nad pacjentami z udarem mózgu.
„Chciała być częścią tych zmian” — donosi Fifi. „Chciała rozpocząć pozostawianie spuścizny po sobie”.
Zespół Angels nawiązał również współpracę z Indonezyjskim Stowarzyszeniem Pielęgniarek Neurologicznych, założonym w 2014 roku w celu dążenia do uznania pielęgniarstwa neurologicznego za specjalizację. Uzgodniono wspólny plan działania, który wkrótce będzie obejmował przedstawienie Certyfikatu Pielęgniarki Udarowej Angels jako wymaganej kompetencji dla członków stowarzyszenia.
Sztuka perswazji
Skupienie się na filozofii programu Angels pomaga Fifi i jej zespołowi dokonać jasnego rozróżnienia między tym, czego nie mogą naprawić (rozwiązaniem korków ulicznych będzie system szybkiego transportu masowego, który ma zostać wprowadzony w ciągu następnej dekady), a tym, co mogą naprawić — mianowicie wprowadzeniem ustandardyzowanej opieki nad pacjentami z udarem mózgu i szkoleń w tylu szpitalach, do ilu mogą dotrzeć.
Fifi i jej zespół uczą się sztuki przekonywania. Jest to przedsięwzięcie wymagające cierpliwości, które ma na celu przekonanie szpitali do dostosowania swoich list kontrolnych dotyczących leczenia udarów mózgu do globalnych wytycznych, zdobycie wsparcia kierownictwa dla szkolenia symulacyjnego w celu optymalizacji ścieżki udarowej oraz przekonanie zespołów udarowych o znaczeniu drugiej symulacji, przeprowadzonej bezpośrednio po pierwszej.
W tym celu konsultanci wykorzystują wszystkie dostępne im narzędzia, od danych, które pokazują korzyści uzyskane po drugiej symulacji, po nagranie wideo zespołu udarowego, który dokonuje niesamowitego wyczynu w postaci zabiegu trombolizy u pacjenta w ciągu 7 minut od jego przybycia do szpitala w zachodniej Słowacji.
Wpływ wywierany przez współpracowników zapewnia kolejną motywację. „Kiedy pięć lub dziesięć szpitali zaakceptuje nasze wsparcie, inne szpitale podążą za nim. Przykłady mają znaczenie” — mówi Fifi.
Poczucie przynależności
Rozwiązanie problemu bariery związanej z koniecznością udzielenia świadomej zgody to kwestia przekonania decydentów, że udar mózgu jest nagłym przypadkiem medycznym, oraz budowania świadomości społecznej na temat wpływu opóźnień na wyniki leczenia. Niewielkie korzyści osiąga się dzięki edukowaniu członków rodziny za pośrednictwem pielęgniarek i personelu administracyjnego, podczas gdy pacjent z podejrzeniem udaru mózgu jest poddawany tomografii komputerowej, oraz dzięki szkoleniu lekarzy, aby mogli skutecznie komunikować się z najbliższymi krewnymi pacjenta.
Celem jest spełnienie globalnych kryteriów przez szpitale przystosowane do leczenia udarów mózgu — leczenie pacjentów w czasie poniżej 60 minut oraz odsetek rekanalizacji na poziomie co najmniej 5%. Jak dotąd 58 szpitali osiągnęło ten status, z czego 90 kolejnych stanowi cele zespołu Angels w 2021 r., a pięć szpitali spełniło kryteria uzyskania nagrody WSO Angels, w tym diamentowego statusu dla Narodowego Centrum Chorób Mózgu w stolicy.
„Szpitale Angels stają się częścią globalnej społeczności i mają możliwość wymiany pomysłów i spostrzeżeń z innymi ośrodkami w innych krajach” — mówi Fifi, odhaczając dwa ostatnie filary podejścia Angels. „Ważne jest, aby byli zmotywowani i rozpoznawani, aby wiedzieli, że cenimy ich zaangażowanie i czuli poczucie przynależności do czegoś większego niż oni sami”.
To jest powołanie
Kiedy babcia Fifi doznała udaru mózgu ponad trzy dekady temu, leczenie rekanalizacyjne nie było dostępne jeszcze przez kilka lat, ale nawet gdyby było dostępne, mało prawdopodobne jest, aby rodzina wiedziała, w którym szpitalu mogliby je uzyskać. Jest to jedna z przeszkód, na przeciwdziałanie której ukierunkowana jest aplikacja F.A.S.T. Rescue, będąca wynikiem współpracy zespołu Angels i Indonezyjskiego Towarzystwa Udarowego. Wraz z listą kontrolną objawów aplikacja będzie oferować użytkownikom listę szpitali przystosowanych do leczenia udarów mózgu oraz przycisk alarmowy, po naciśnięciu którego zostanie wezwana karetka pogotowia.
Cierpienie babci na zawsze pozostanie w umyśle Fifi. „Wiem, że nie chcę, aby ten sam los spotkał innych członków mojej rodziny, ponieważ nie byli leczeni w szpitalu przystosowanym do leczenia udarów mózgu. Moim powołaniem jest pozostawienie tej spuścizny mojej rodzinie i najbliższym krewnym oraz szerzenie jej wśród wszystkich Indonezyjczyków. Kiedy budzę się rano, to właśnie mnie napędza — że jestem częścią tego ruchu, częścią zmiany w opiece nad pacjentami z udarem mózgu w Indonezji”.
